Tot een paar jaar geleden, was ik een fervent zangeres. Ik zat in verschillende bandjes en had bijna ieder weekend wel een optreden. Zingen deed ik altijd en overal en ik droomde van een carrière in de muziek. Van die droom is helaas inmiddels niet zo veel meer over.
Mijn muzikale droom is doodgebloed. Of nou ja, het was dood aan het bloeden en het laatste beetje leven dat er nog in zat, is er uiteindelijk uitgeslagen, met als gevolg dat ik bijna niet meer zing.
Het werd minder
Het zingen werd al minder toen ik ging studeren. Al mijn bandjes, al mijn optredens en al mijn contacten waren in mijn home town. In het begin zat ik bijna iedere dag in de trein terug naar mijn home town om te repeteren, maar langzaam maar zeker werd dit steeds lastiger te combineren met mijn studie. Ik stopte met mijn bandjes en zangles, maar ik nam mijzelf voor om in mijn studentenstad op zoek te gaan naar een nieuwe band en een nieuwe zangdocent.
Dat ging alleen minder makkelijk dan ik had gehoopt. Een band vinden waar ik op auditie mocht komen, was niet zo makkelijk als ik van te voren had gedacht. Zangles was in mijn nieuwe stad veel duurder dan thuis! Het gevolg was dat ik geen band had en geen zangles volgde.
Ik was druk aan het studeren en bezig met duizend andere dingen, dus ik merkte niet dat ik bijna niet meer zong. Op mijn studentenkamer kon ik nog luid zingen en tijdens een talentenavond van mijn studentenvereniging was er wel plek om te shinen.
Op een dag besloot ik dat ik weer op zangles moest. Het was het meest voordelig om zangles te nemen in een groep. Op deze manier kon ik in ieder geval weer bezig zijn met zingen. Ik genoot er enorm van weer te zingen. Langzaam begon ik weer te dromen van meer muziek in mijn leven.
Conservatorium
Deze droom maakte dat ik als tweede studie Muziekwetenschappen ging studeren. Dat was leuk, maar toch niet wat ik echt wilde. Ik wilde meer. Meer optreden, meer zingen, weer in een band en misschien zelfs… nou ik wilde misschien zelf wel naar het Conservatorium!
Nu was het Conservatorium wel een dingetje. Op de middelbare school heb ik nooit gedurfd om auditie te doen en wel om twee redenen. Enerzijds was ik té bang dat ik afgewezen zou worden en anderzijds was ik té bang dat ik later niet rond zou kunnen komen als muzikant. Het was dus het meest veilig om maar gewoon rechten te studeren. Pleiten als advocaat is ook een soort van optreden, toch?
Nou, nee. Althans niet het optreden dat ik in gedachte had. Redelijk halsoverkop besloot ik al mijn angsten overboord te gooien en ging ik auditie doen voor het Conservatorium. Ik moest het toch een keer proberen!
Helaas is dit niet zo goed afgelopen. Iedere keer was zo nerveus dat er geen zinnige noot uit kwam. Met een dikke vette afwijzing op zak, droop ik steeds af. Dergelijke zenuwen had ik nooit eerder meer gemaakt. De onzekerheid sloeg toe. Hoe kan ik nou een professioneel zangeres worden, als ik tijdens een auditie al dood ga van de zenuwen en geen noot meer kan raken?
Helaas
Ik besloot het niet meteen op te geven, maar het volgende jaar weer auditie te doen. In de tussentijd wilde ik toch graag zingen die band en andere kleine projectjes doen. Dit om mijn zelfvertrouwen weer een boost te geven en toe te werken naar het volgende jaar. Helaas liep ook dat niet zoals ik had gewild.
Keer op keer werd ik afgewezen en toen ik zelfs niet werd aangenomen voor het bandje van de kerk, gaf ik de moed op. Het voelde alsof het universum mij iets probeerde te zeggen. Ik verloor mijn plezier in zingen.
Ik zing bijna niet meer…
Mijn verlangen om meer te gaan zingen heeft erin geresulteerd dat ik bijna niet meer zing. Zo nu en dan doe ik nog wel iets kleins zoals zingen in het ziekenhuis, maar veelvuldig zingen zit er niet meer in. Van mijn zelfvertrouwen als het om zingen gaat is weinig tot niets over. Zonde, want het enige dat ik wilde was zingen.
… maar ik wil wel meer zingen!
Eigenlijk wil ik dat nog steeds. Het hoeft voor mij niet meer zo groot. Het conservatorium hoeft al lang niet meer. Het enige dat ik wil is gewoon weer eens zingen. Weer plezier krijgen in zingen, weer zelfvertrouwen krijgen in het zingen.
Afgelopen zomer mocht ik zingen op de bruiloft van een hele goede en lieve vriendin van mij. Dit was heel spannend, maar ook zo fijn om te doen! Het smaakt naar meer! Dankjewel daarvoor, lieve Ka!
Ik hoop dat ik de komende tijd iets mag doen met mijn wens om weer te zingen. Weer zangles nemen en werken aan mijn vertrouwen. Nog altijd droom ik van die band waar ik weer mee kan optreden. Daar wil ik de komende tijd ook zeker voor gaan, maar een leuke laagdrempelige manier. Geen audities meer, maar gewoon leuk zingen. Dat lijkt voor nu al voldoende hoog gegrepen.
Mocht je nou een tip hebben van een leuke laagdrempelige band of iets anders leuks met muziek? Laat het mij weten. Ik kan wel wat hulp gebruiken.
Heb jij ook een hobby die je weer zou willen oppakken? Vertel mij in de comments welke dat is!
