Onlangs heb ik besloten mee te doen met een paaldans wedstrijd. Niet omdat ik denk dat ik ga winnen of omdat ik mijzelf heel goed vind, maar omdat ik me heb bedacht dat de uitdaging goed voor mij zou zijn.
Ik paaldans al enige tijd met veel plezier en ik denk dat het dansen van wedstrijden mij zal helpen om een stapje verder te komen in mijn “dansontwikkeling”. Een wedstrijd zorgt er voor dat ik op een andere manier en veel gerichter moeten trainen. Ook geeft mij dit de mogelijkheid om met een creatieve manier bezig te zijn met mijn act en dat vind ik erg leuk om te doen.
Dit is natuurlijk allemaal waar en zeker ook een reden voor mij om aan de wedstrijd mee te doen. Ik heb alleen wel gemerkt dat de keerzijde is dat ik weet dat ik niet de beste ben en dat ik dit, in ieder geval tijdens deze wedstrijd, ook niet zal worden. Om dit in mijn blog toe te geven, is niet per se makkelijk. Internet wordt naar mijn mening toch vaak gebruikt om te laten zien wat je wel goed kan. Dus toegeven dat ik iets misschien niet zo goed kan, maar toch wel ga doen is voor mij nogal wat.
Inmiddels ben ik al verder met de trainingen en loop ik geregeld tegen mijn eigen beperkingen en onzekerheden aan. Tijdens de trainingen zie ik allemaal mensen om mij heen die veel talent hebben en met één hand aan de paal een drie dubbele flikflak maken. Ik kan het niet helpen om mijzelf toch te vergelijken met deze mensen en daardoor toch wel onzeker te worden.
Er zijn natuurlijk altijd bazen boven baas. Als ik mij daardoor onzeker door laat maken, zal ik nooit doen wat ik eigenlijk wil: paaldansen, optreden en laten zien wat ik wél kan. Helemaal waar en tegelijkertijd zo vaak toch makkelijker gezegd dan gedaan.
Dit proces is voor mij al een grote uitdaging op zichzelf. Om met al mijn onzekerheid en ongemak toch mij oog op mijn doel houden. Dit betekent ook dat iedere keer als ik train en ik mij onzeker voel, ik mijzelf weer bij elkaar moet rapen en door moet gaan.
En ach, onzekerheid hoort bij het mens zijn. Dus het mag er best wel zijn. De uitdaging is om het niet de overhand te laten nemen. Ik doe wat ik kan. Misschien is dit minder dan degene naast me. Misschien is dit wel minder dan iedereen die deelneemt aan de wedstrijd, maar ik neem mij voor dat dit niet erg is. Alles heeft zijn eigen ritme en ik neem mijn tijd. Ik ben erachter gekomen dat ik deze wedstrijd eigenlijk dans tegen mijzelf. Als ik deze wedstrijd weet uit te dansen, dan is dat een kleine overwinning.
